Hilbert

Succesvol afgerond!

Hilbert Vermaning kreeg op 3 december 2013 de sleutels van zijn huidige woning aangereikt. Nu, drie jaar later rondt hij zijn Housing First traject succesvol af. Vanaf dat moment is hij een reguliere huurder.

Wil je wat over jezelf vertellen, over je achtergrond?

‘Mijn straatleven was zeker geen carnaval. Maar het had wel zijn charme. Qua facilitaire mogelijkheden had ik het buiten soms beter voor elkaar als binnen. Ik had altijd mensen die iets voor me deden, zoals eten opwarmen, de was doen en geaccepteerd worden op een wel zeer bijzondere slaapplaats. Op een plek waar het eigenlijk niet kon en mocht. Maar waar ik toch werd geaccepteerd. Ik ruimde altijd alles netjes op. Ik heb ooit op deze plek koffie gedronken met de burgemeester. Toevallig kwam hij een keer langs fietsen. Ik heb hem laten zien waar ik lag en ik kreeg koffie en gebak van hem.’

Hoe ben je dakloos geworden?

‘Ik wil deze vraag beknopt en bondig beantwoorden. Het kwam grotendeels door een relatiebeëindiging.’

Hoe zag je leven eruit voordat je dakloos werd?

‘Mijn leven kende ups en downs. De ups in mijn leven waren vooral mijn werk in de horeca. Ik ben erg sociaal en dat kon ik kwijt in mijn werk. In een zorgplan wordt gesproken over dagbesteding en die had ik toen wel degelijk door mijn werk. Ik werkte tien tot twaalf uur per dag. Als je deze twee (sociaal leven en werken) kan combineren, dan is er op zich al zingeving.’

Hoe ben je aan je woning gekomen?

‘Ik heb deze woning aangeboden gekregen door het Leger des Heils. Zij hadden sinds 2013 een nieuw traject in werking gesteld, ‘Housing First’. In mijn opinie kan dit traject het meeste slagingspercentage hebben, omdat mensen positief kunnen veranderen. Ze hoeven niet jarenlang te tobben of te denken over hoe ze een eigen dak boven hun hoofd kunnen krijgen. Het ineens aanbieden van een woning gaf mij een boost in mijn leven. Ik kon vanaf nu zelf bepalen hoe ik dingen wilde doen en hoe lang ik erover wilde doen.

Ik heb in drie jaar tijd uit eigen wil en inzet meer bereikt als in de twaalf jaar daarvoor. Dit komt doordat ik hier moest vechten voor mijn eigen flat. In het normale maatschappelijke leven moet je je normaal kunnen gedragen. En buiten moest ik vechten om te overleven.’

‘Zeg ik het juist, kun je het nog bijhouden?’ vraagt Hilbert me. ‘Ja hoor, geen probleem’ antwoord ik.

En omschrijf je woning eens?

‘Maak maar een foto ervan. Ik zou haast zeggen kom zelf eens kijken.’

En wat is voor jou het grote verschil tussen nu en vroeger?

‘Ik ben qua gedrag geen steek veranderd. Want ik ben iemand die zichzelf blijft. Maar ik ben me bewust geworden van de dingen waar ik nog aan kan werken, zoals grenzen stellen bijvoorbeeld.’

Hoe zie je je toekomst?

‘Ik stel mijn blik op oneindig en ga positief verder. Met positief bedoel ik onder andere het bijhouden van mijn uit de hand gelopen hobby, ministeck. En ik wil gelijk aan de lezers melden dat het een leuke hobby is. En als u toevallig nog ministeck op zolder heeft staan, dan houd ik me aanbevolen! U kunt mij hier eventueel ook over e-mailen. Dan mail ik u zo snel mogelijk terug vanachter mijn computer.’ Dit laatste zegt Hilbert met een veelbetekenende grijns op zijn gezicht.

‘Verder geniet ik rustig verder van mijn woning. Maar van een straatkat maak je geen huiskat. Ik bedoel dat de straat toch op een bepaalde manier in mijn systeem zit. Zodra het mooi weer is zit ik op mijn balkon, omdat ik van de vrije ruimte houd. Ik zou ook wel weer graag een baan willen waar ik het naar mijn zin heb en waar ik zelf voor gekozen heb.’

 Wat zijn je toekomstdromen?

‘Mijn grootste droom is een vakantie doorbrengen in New Zeeland. Ik snap niet waarom ik vliegangst heb, ik ben er al zo vaak uitgevlogen!’, zegt Hilbert met een nog grotere grijns.

Wat wil je tot slot nog zeggen?

‘De mensen die na mijn afgesloten traject een kans krijgen, die wens ik heel veel succes.

Over mijn begeleidster wil ik zeggen dat ik uren met haar kan praten en alles kan vragen wat ik maar wil. Ik wil mijn begeleidster bedanken voor de kans die ik kreeg, dat ik een huis aangeboden kreeg. En ik vond het fijn dat de klik er was om elkáár iets te leren.’

Geschreven door: Simone Romijn, Housing First Dordrecht.

Woningcorporatie: Trivire.