Hoe een sleutel en de vraag “wat wil jij?” het leven van Vanessa veranderden

Niet leven, maar overleven. Vanessa van Egeren doet het ruim twintig jaar: ze is verslaafd, werkt in de prostitutie en is van tijd tot tijd dakloos. In 2013 neemt haar leven een radicale wending. Ze krijgt de sleutel van haar eigen appartement. In deze openhartige gastblog vertelt ze wat wonen volgens Housing First voor haar betekent. Vanessa: “Mijn begeleiders geloofden in mij, ook toen ik (nog) niet in mezelf geloofde.”

“Ik kan niet meer, ik ben op!” “Ik kan echt niet langer doorgaan zo…” Huilend zit ik in het kantoortje bij het Pro-team (Pro staat voor prostitutie). “Wacht even Vanessa, ik ga voor je bellen.” Een aantal maanden geleden heb ik een intake gehad bij Housing First. Ik sta op een wachtlijst, maar wat dat betekent dringt nog steeds niet goed tot me door. Waarom zou Housing First míj een huis geven? 

Het is 2013 en ik ben dakloos. Ik ben verslaafd en ik werk in de prostitutie. Gelukkig zijn er in de meeste hoerententen genoeg bedden en kan ik over het algemeen slapen op mijn werk. Ik gebruik vanaf mijn dertiende drugs en ik ben op mijn zestiende in de prostitutie beland. Ik ben nu 33 en dit is geen leven, ik overleef van dag tot dag. 

“Je krijgt over twee weken de sleutel van je appartement, er is een appartement vrijgekomen en dat is voor jou.” Ik hoor wat er  wordt gezegd, maar het dringt niet tot mij door. Hoe dan? Ik heb geen inkomen, ik barst van de schulden, ik ben verslaafd en ik heb psychische problemen. Waarom zouden ze mij een appartement toevertrouwen? 

De dag dat ik mijn sleutels krijg herinner ik me als de dag van gisteren. Ik kwam binnen en er stond een emmer met schoonmaakartikelen. Kijk, daar is over nagedacht! Dat hoefde ik niet zelf te kopen. Kopen waarvan? Ik had nog steeds geen inkomen. Dat gedoe rondom het aanvragen van een uitkering, daar kreeg ik hulp bij.

De eerste weken stonden voor mij in het kader van landen en wennen aan mijn nieuwe huisje. Er moest veel geregeld worden, maar dat ging grotendeels langs me heen. Mijn begeleidster had veel geduld en gaf me de ruimte die ik nodig had. 

Dat was wel raar, ik hoefde mezelf niet te bewijzen. Ik hoefde het niet te verdienen om daar te mogen wonen. Ik werd gezien en gehoord en mijn grenzen werden gerespecteerd. Ik kwam uit een keiharde, ‘voort wat hoort wat’ wereld waarin ik moest overleven. Nu had ik een team van professionals om me heen die voor mij klaarstonden. 

“Ik wil afkicken!” “Vanessa, dat hoeft niet meteen. Je mag hier ook wonen, even landen en je tijd nemen.” Ik was vastbesloten, ik wilde stoppen met gebruiken. En dus werd er een opname geregeld. Een busje dat Housing First ter beschikking had, bracht me naar de opnameplek. Twee van mijn begeleidsters gingen mee. Dat was begin 2014.

Wat volgde was een jaar vol terugvallen, nieuwe opnames en trauma’s die zich openbaarden. Na ruim 20 jaar actieve verslaving, is stoppen met gebruiken zo moeilijk. Mijn begeleiders van Housing First hebben mij nooit laten vallen of veroordeeld op basis van de keuzes die ik maakte. Bij elke stap die ik maakte stonden ze naast me. Keer op keer werd er gevraagd wat ik wilde en wat ik nodig had. 

Het is nu 2024, we zijn tien jaar verder. Inmiddels ben ik ruim zeven jaar clean! Ik heb drie gezonde kinderen gekregen (zij zijn nu vier, zes en acht, red.), ben schuldenvrij en mijn psychische stoornis is in remissie. Ik heb meerdere cursussen gedaan en een opleiding tot ervaringsdeskundige. Alles waar ik zo naar verlangde in actieve verslaving heb ik door hard werken bereikt. 

Mijn begeleiders van Housing First geloofden in mij, ook toen ik (nog) niet in mezelf geloofde. Nu vertel ik mijn verhaal om mensen te laten weten dat er altijd een kans is dat het wel lukt! Het begon met een sleutel en de vraag: “Wat wil jij?”.