Wonen Eerst versus Housing First
Vorig jaar gaf het ministerie van VWS ons op 5 december een cadeautje: het Nationaal Actieplan Dakloosheid: Eerst een Thuis. In co-creatie werd er door verschillende organisaties, met verschillende belangen, input opgehaald.
Deze input ging driemaal in de rondte de beleidsmolen in. Met onder andere als resultaat: begripsverwarring tussen Housing First en Wonen Eerst. Ondertussen zijn veel gemeenten, woningcorporaties en zorgorganisaties al druk aan de slag met het Nationaal Actieplan. Beleid gaat op de schop, er worden ervaringsdeskundigen aangenomen en her en der zie ik al destigmatiserend beeldgebruik van Het Beelddepot.
Maar doordat iedere organisatie zo’n ander vertrekpunt heeft, zie ik veel politiek ontstaan. Wie krijgt er als eerste een punt van de subsidietaart? Welke organisaties gaan uitsluitend voor Wonen Eerst en welke organisaties noemen het Housing First terwijl het niet modelgetrouw Housing First is?
Je zou denken dat ieder hetzelfde doel heeft: het duurzaam helpen van dak- en thuisloze mensen. Maar wanneer dit niet ten koste mag gaan van de status quo, dan kun je dit doel nooit behalen. Shoot for the nationaal actieplan, land on precies dezelfde plek als waar je opsteeg.
En terwijl wij ons laten afleiden door de discussie Housing First vs Wonen Eerst, stroomt de mailbox van Housing First Nederland binnen met mailtjes van talloze dakloze mensen die uitzichtloos wachten op perspectief. ‘’Sorry, Housing First Nederland kan je niet aan een woning helpen’’, moeten we dan terug mailen. De dakloze mailers snappen er niets van, want wij heten toch Housing First?
Al die mailers hebben op dit moment, terwijl je dit leest, één vurige droom: een woning. Eerst een Thuis, Housing First. Als ervaringsdeskundige die weet hoe het is om met mijn laatste €1.30 in de bilbiotheek internetminuten te kopen om instanties te mailen, voel ik me vaak ontmoedigd door de politiek die zich afspeelt tussen organisaties. Met buikpijn wachtte ik dan ook de cijfers van het CBS af. Wat als de schatting zo laag is en gemeenten daar hun beleid op aanpassen? Wat als het Nationaal Actieplan Dakloosheid nu niet meer serieus wordt genomen?
Woensdagochtend slaan de cijfers dan ook in als een bom. 26,6 duizend dakloze mensen in begin 2022. Een bizarre schatting. De cijfers zijn een belediging naar iedereen die zich de afgelopen jaren uit de naad heeft gewerkt om de stijgende dakloosheid zo goed en zo kwaad op te vangen.
Maar net als met elke ramp, zie je snel wat je aan elkaar hebt. Ik open de 101 verschillende appgroepjes waar ik in zit: iedereen is verontwaardigd over de cijfers. Op LinkedIn post iedere organisatie in onze sector een statement dat ze zich absoluut niet kunnen vinden in de cijfers. Beleid wordt niet aangepast aan de cijfers en we zijn het er allemaal over eens dat we niet moeten schatten, maar tellen.
Mijn buikpijn maakt plaats voor hoop. Pak ‘m beet 10 jaar geleden zou deze massale reactie, ook door de status quo organisaties, ondenkbaar zijn. We zitten midden in een enorme paradigmashift, je hebt alleen een raketview nodig om hem nu al te kunnen zien.
Over 100 jaar staat de tijd waarin we nu leven in de geschiedenisboeken als startmoment van een radicaal andere aanpak van dakloosheid. Onze (achter)kleinkinderen lezen over hoe organisaties durfden te innoveren. Ze zullen ons later vragen: ‘Huh, oma, is het waar dat jullie mensen schatten in plaats van telden? Is het echt waar dat mensen vroeger geen woning kregen als ze er geen hadden?!
En weet je wat er over 100 jaar niet in de geschiedenisboeken staat? Onze eeuwige discussie over Wonen Eerst versus Housing First. Dat gezegd hebbende… Laten we het maar gewoon Housing First noemen, over 100 jaar spreken we toch allemaal Engels. 😉
Ronja Bruijns – Projectondersteuner Housing First Nederland
Categorie
Blog
