Raymond is dankzij Wonen Eerst na de dood van zijn vriendin niet meer thuisloos. “Na drie jaar kan ik weer denken ‘dit is mijn thuis’”.

Trigger warning: dit artikel bevat informatie over zelfdoding

Raymond (39) heeft een turbulente tijd achter de rug voor hij via Wonen Eerst weer een (t)huis vond. Zijn verloofde Rosalie* pleegde zelfmoord na een lange strijd met trauma’s en verslaving, als gevolg van verkrachting. Het verlies van Rosalie was verpletterend, en de nasleep ervan zou het leven van Raymond volledig op z’n kop zetten, met dakloosheid als dieptepunt. Ondanks het nog altijd aanwezige verdriet, is hij blij dat hij weer een eigen plek heeft: “Het is bevrijdend.”

Na het overlijden van zijn verloofde belandt Raymond in een neerwaarts spiraal. Hij raakt in een depressie en zorgt slecht voor zichzelf. “Ik redde het gewoon niet meer,” vertelt hij. “Alles werd me teveel. Elke keer als ik de sleutel in het sleutelgat stak, werd ik aan de dood van Rosalie herinnerd. Mijn huis raakte in verval en ik had nergens meer zin in.” Een vriendin ziet dat het niet goed met hem gaat en neemt hem in huis, maar ook die situatie blijkt niet duurzaam. Raymond vertrekt, zonder eigen plek om naartoe te gaan.

Hij verblijft een tijdje bij zijn 96-jarige oma en kan bij zijn ouders terecht. “Die wonen in een dorp hier in de buurt”, vertelt hij. “Negen maanden lang heeft mijn vader me iedere dag naar mijn werk in Den Bosch gebracht. Om dat te kunnen doen gaf hij zijn eigen vrije tijd op, zijn hobbies. Ik ben daar heel dankbaar voor.” Toch voelt Raymond zich naast dankbaar vooral bezwaard een beroep te moeten doen op zijn ouders. “Het bezorgde me stress, boosheid en pijn.”

De wachttijd en bureaucratische obstakels om weer een eigen woning te vinden zijn ontmoedigend, maar wanneer Raymond Wonen Eerst op het spoor komt, komen de zaken in een stroomversnelling. “Toen ik eenmaal bij Wonen Eerst was aangemeld, ging het vrij snel. Het moment dat ik de woning kreeg toegewezen, voelde als een bevrijding,” weet hij nog. Hij woont inmiddels een aantal maanden in een ruim appartement in Den Bosch. “Ik woon aan een kant van Den Bosch die ik helemaal niet kende, dus alles is nieuw. Dat is spannend. En ik ben er nog mee bezig om er echt mijn thuis van te maken, om het in te richten zoals ik dat wil. Maar ik kan mijn was en afwas doen.”

Aan intensieve begeleiding heeft Raymond geen behoefte, stelt hij. “Ik regel mijn eigen zaken en heb mijn vrienden en familie om op terug te vallen. Ik wil zo min mogelijk bemoeienis van instanties. Die bemoeienis, dat kan ook dingen van je afpakken, dat heb ik niet nodig. Dat er iemand is die zegt: ‘ga de gij mar naor een kliniek toe, want ik geleuf niet da da goed gaat met ouw’. Die mensen gaan vóór je bepalen, maar ik kan dat prima zelf. Ik ga zélf zorgen dat alles goed loopt, dat de rekeningen betaald worden en dat ik aan mijn gezondheid werk. Ik heb nog wel een begeleider vanuit Wonen Eerst. Die is gister toevallig nog langs geweest, maar alleen maar even om te kijken hoe het gaat. Meer hoeft van mij niet, ik heb zat vrienden en kennissen. En mijn ouders en oma komen om de twee weken langs.” 

Wat voor Raymond het grootste verschil maakt, is de vrijheid die een eigen woning met zich meebrengt. “Elke dag als ik door de deur stap, denk ik: dit is mijn kiet (huis in het Brabants, red). Dat is een gevoel dat ik drie jaar niet heb gehad.” 

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op 113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.

*De naam van de verloofde van Raymond is op verzoek van de geïnterviewde gewijzigd. Haar echte naam is bij de redactie bekend.